Een burger, getroffen door een voornemen van B en W tot een dwangsombesluit.

Een burger, getroffen door een voornemen van B en W tot een dwangsombesluit.

Dit zal je maar overkomen, ook al ben je niet van enig kwaad bewust. Welnu, dat overkwam mij, Guus Schweigmann, niet alleen burger en ingezetene maar ook nog fractievoorzitter van Plaatselijk Belang Terschelling (PBT) een partij waar sommigen om welke reden toch al wat moeite mee hebben. Onbegrijpelijk is dat laatste, want de naam van de partij geeft precies aan waar we voor staan willen.
Een dwangsombesluit, het moet toch niet erger worden denk je dan in je onwetendheid. Onwetendheid ? Niet helemaal want een gerucht hierover had mij “ op straat “ tot mijn verbazing al bereikt. Hoe dat kan ? We weten echter dat “ nieuws “, waar of niet waar, zich over ons eiland bijna verspreid met de lichtsnelheid van onze geliefde Brandaris, het zij zo.
Op een dag in de zomer van 2015, op 5 augustus stond er ineens onaangekondigd iemand van de FUMO voor de deur, op pad gestuurd voor inspectie ten behoeve van handhaving. Er zou onjuist gebruik worden gemaakt van de bijbouw bij mijn woning, iets waar ik het niet mee eens was. Vervolgens kwam er uit het gemeentehuis het initiatief tot een gesprek. Hoe dat op 2 november 2015 is verlopen kan worden worden gelezen in bijgaand verslag.
Bij de gemeente was een handhavingverzoek binnengekomen en daarop moet men uiteraard reageren, absoluut, maar dan wel correct en geheel volgens “ de regels “. De burgemeester hechtte eraan om te zeggen dat er “ ongeacht wie het betreft actie wordt ondernomen en geen uitzonderingen gemaakt worden “. ( citaat verslag ). Dit was een zeer correcte mededeling maar voor een goed begrip : ik had niet anders verwacht en gewild.
Een fractievoorzitter is immers niet vrijgesteld van wet en regelgeving. Hij is ook maar een gewoon burger, zij het dan dat van hem als raadslid voor een minimale vergoeding een maximale inzet voor het algemeen belang mag worden verwacht. Dus, handhaven zonder aanziens des persoons. Vrouwe Justitie in beeldvorm te zien heeft niet voor niets altijd de blinddoek voor. In haar positie is die heel correct, in andere situaties kan een “ blinddoek “ het  zicht juist belemmeren.
Wat nog wel in het verslag is te lezen is dat ik als potentiele verdachte al op voorhand door wethouder Hoekstra werd veroordeeld middels de zinsnede : “ er is sprake van een overtreding door de heer en mevrouw Schweigmann “. Dit is toch wel een beetje onzorgvuldig, misschien een wat voorbarige coclusie. Van permanente of recreatieve bewoning, als door haar genoemd was geen sprake. De bijbouw is immers altijd “ leeg “.
PBT. heeft in zijn progamma, niet omdat het zo mooi klinkt, nadrukkelijk openheid en transparantie staan en het is om die reden dat deze nu afgesloten geschiedenis op deze wijze aan een ieder bekend wordt gemaakt, opdat de lezer zijn eigen conclusie kan trekken.
Er was niet anders aan de hand dan tijdelijke opvang van mensen in een sociale                                                                             “ noodsituatie “, ongevraagd betrekkelijk kort daarvoor op onze weg gekomen en met uitzicht op een spoedige oplossing. Even was er weer sprake van een soort “ kangoeroebewoning “. Dat kan ik niet zien als “ recreatie “ of permanente bewoning.
Direct na dit gesprek, de brief lag kennelijk al klaar, werd ik officieel bij brief van 2 november 2015. in kennis gesteld van het “ voorgenomen dwangsombesluit bewoning  bijgebouw “. Die is bijgaand zodat een ieder die hierin is geïnteresseerd van zo’n schrijven kennis kan nemen. In zo’n procedure is de mogelijkheid aanwezig om als betrokkene een “ zienswijze “ te geven. Pas daarna zal B en W een voorgenomen besluit omzetten in een definitief besluit. Welnu, de zienswijze is op 14 november 2015 gegeven en daarna was het meer dan drie maanden stil. Ook op de in de zienswijze gestelde vragen / verzoeken werd door de gemeente in die tijd niet gereageerd. Dat is toch ook een beetje slordig.
Om niet eindeloos in het ongewisse te blijven is bij brief van 28 februari 2016 gevraagd om een keer een definitief besluit te nemen : wel of niet “ schuldig “. De handhavingsprocedure is immers geen “ open eind procedure “, waarin maar moet worden afgewacht. Mocht dit laatste het geval worden dan zou na bezwaar eventueel nog de gang naar de rechter volgen. Die zou dan een B en W. besluit moeten beoordelen. Toegegeven moet worden dat na deze laatste brief de gemeente bewonderenswaardig snel met een definitief besluit is gekomen.
De inhoud van de brief van B en W. van 3 maart 2016 is voor zich sprekend : er is nu geconstateerd dat er niets mis is met het gebruik van het bijgebouw van mijn woning. Die conclusie bespaart ons allemaal een anders onvermijdelijke procedure waar waarschijnlijk ook niemand op zit te wachten. Verder zal ik op de inhoud van dit schrijven niet meer reageren.
Guus Schweigmann had niet het gevoel dat hij iets niet goed had gedaan en had in deze zaak ook niets te verbergen. Een ieder weet nu precies wat er is voorgevallen. Voor zover er nog geruchten waren kunnen die nu opgeborgen worden.
De correspondentie en stukken die op dit gebeuren betrekking hebben zijn hierna in chronologische volgorde aanwezig.
1) Verslag dd. 2 november 2015.
2) Voorgenomen dwangsombesluit bewoning bijbouw, brief B en W. dd. 2 november 2015.
3)  Bij B en W ingediende zienswijze dd. 14 november 2015.
4) Brief aan B en W. met verzoek om besluit te nemen dd. 28 februari 2016.
5) Brief B en W. met definitief besluit dd. 3 maart 2016.

Guus Schweigmann.
Fractievoorzitter, Plaatselijk Belang Terschelling.
West-Terschelling, 11 maart 2016.


Geplaatst

in

door

Tags: